Freeman napisał:Ja ściągam różne anime na bieżąco w celu właśnie sprawdzenia, co to.
A ja nie, bo czniam sezon bieżący, sezon miniony i sezon nadchodzący. Nowość anime nie jest mi do niczego potrzebna, mogę oglądać stare.
Freeman napisał:Niestety ostatnio trzy epki to z reguły max (właśnie z powodu pokemonów i nosów zadartych ponadprzeciętnie).
Zrażanie się do bajek z powodu dyzajnu (tych nosów itd.), to fiksacja, ot co. Evangelion, mimo sporego ciężaru ogólnego miał dyzajn przeniesiony żywcem z wcześniejszej bajki Gainaxu pt. Nadia, takiej więcej przygodowej.
Freeman napisał:Cokolwiek powiesz, to anime dla doroślejszego widza jest na wymarciu (a wśród filmów pełnometrażowych to już w ogóle stypa), a ja nie mam ochoty ani czasu oglądać czegoś, co mi się zwyczajnie nie podoba (i ewentualnie wmawiać sobie, że jednak jest fajne), czy dla zasady.
Nie wiem co to jest "anime dla doroślejszego widza". Brak mi wiary w podział na bajki dla dorosłych i dla dzieci, nie przekonuje mnie on. Nie wiem, co tu do rzeczy miałyby mieć pokemony. Np. mnie dzieciństwie bardziej niż pokemony (czy jakiś ówczesny ich odpowiednik) zajmowały, ogólnie rzecz biorąc, przygody spoconych wojów z mieczami i kosmonautów, a także (książkowych) Muminków, z czego Muminki chyba najlepiej zniosły próbę czasu (zaś Tove Jansson to jedna z niewielu piszących kobiet, których literackiego skilla podziwiam). Optymalny hero to był dla mnie Conan z Cimerii, nie tylko waleczny wojownik, ale i człowiek bywały w świecie, poliglota z edukacją, o zdrowym systemie wartości (takim zapamiętałem go z opowiadań Howarda, apokryfów nie uznaję). Przypuszczam, że w tamtych czasach Naruto działałby mi na nerwy swoim wszystkim (choć pewnie czytał/oglądałbym w miarę możności, bo japońskie bajki nie leżały wtedy na ulicy).
W temacie smętnych bajek o cyberpolicjantach, czy innych symulatorów rzeczywistości o pilotach śmigłowców, monterach, dźwigowych, pływakach, grotołazach i chirurgach może nie było ostatnio wielkiego ruchu, ale ja kombinuję następująco: po cholerę mi "coś takiego jak Patlabor", skoro Patlabor już jest? Lubię, owszem, wiele filmów, które znam, do wielu wracam, ale po filmach, których jeszcze nie znam, spodziewam się niespodziewanego. W ostatnich miesiącach najlepiej zrobiły mi serie: Gintama i Renkin San-kyuu Magical? Pokaan - przecież nie dlatego, że akurat szukałem: komedii, parodii, małych cycków, SF,fantasy, pokemonów, samurajów, zadartych nosów, ninja, przybyszów z kosmosu, oraz magical girlsów i te bajki jak raz dały mi to wszystko, tylko dlatego, że dzięki nim świat (w mojej percepcji) jest odrobinę lepszy. Nie nazwałbym ich "anime dla doroślejszego widza", bo to w gruncie rzeczy nic dla mnie nie znaczy, ale na pewno mogą przypaść do gustu widzowi, że tak się wyrażę, wyrobionemu. Ten nurt afabularny, czy też kontestujący fabułę, z jego charakterystyczną quasi-anegdotą i niby-suspensem, wydaje mi się zjawiskiem w anime stosunkowo świeżym. Widziałem wcześniej coś podobnego np. w filmach Jarmuscha, a do japońskich kreskówek taka afirmacja powszedniości, studium banału - jak zwał, tak zwał - również wnosi sporo humanizmu. Pewne tego jaskółki przemknęły po niebach Sunabouzu i Suzumiyi, jakoś tam wspomniane bajki pogłębiając. Tchnęły w nie pewną dozę życia. Fakt, że są to serie nie całkiem poważne, to chyba znak czasu. Wciąż panujący w popkulturze tzw. postmodernizm utrudnia opowiadanie całkiem serio, ale już tragedie Szekspira nie były w 100% poważne.
Ostatnio edytowany przez Obiwanshinobi (2007-11-24 20:59:43)
